W jakikolwiek sposób zajmujemy się dziedzictwem - czy to poprzez dzieła kultury materialnej (stare przedmioty, zabytki nieruchome) czy wytwory kultury niematerialnej, to kwintesencją tych dociekań i rozważań zawsze będzie człowiek, jego talent, możliwości twórcze i wola sprawcza. Przecież to ludzie tworzą historię - tą wielką, i tą związaną z codziennością, z rutyną dnia powszedniego. To ludzie są beneficjentami wszystkich swoich działań i owoców swojej pracy, a historyczne artefakty są w istocie tylko pretekstem tylko by snuć opowieść o ludziach sprzed wieków.

Czytaj więcej

W XVI w. wieku na kcyńskim rynku, w miejscu dzisiejszego kościoła Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny stał niewielki kościółek  pod tym samym wezwaniem. W dniu 27 VII 1612 r. mieszczanie kcyńscy za zgodą ks. Wojciecha Baranowskiego, arcybiskupa gnieźnieńskiego uroczyście przekazali świątynię o.o. karmelitom trzewiczkowym. Przy świątyni dla zakonników ufundowano także drewniany klasztor. Klasztor spłonął w 1775 r. Pożar strawił wówczas większą część miasta (Dębiński 2017). Po odbudowie konwentu dalszy jego rozwój zapewnił zapis starosty kcyńskiego Piotra Czarnkowskiego przyznający karmelitom 11 działek w mieście i 25 ha ziemi w okolicy. W XVII w. w klasztorze żyło 11 zakonników, w XVIII w. liczba ich wzrosła do 17, a w XIX w. spadła do 8 (Szudrowicz 2002). 

Czytaj więcej

Neoromański kościół pw. Zwiastowania Najświętszej Maryi Panny w Inowrocławiu wizualnie w dużym stopniu przypomina świątynie romańskie w Niemczech, dla których typowa jest duża liczba wież, monumentalizm, czy westwerk z dominującą główną wieżą (np. kościół w Bambergu, kościół w opactwie Maia Laach). Inowrocławska świątynia jest budowlą halową składającą się z trzech naw o jednakowej wysokości. Jej długość wynosi 64 m a szerokość 25 m. Świątynia posiada 5 wież. Najwyższa wieża główna, zwieńczona równoramiennym krzyżem romańskim z kogutem - symbolem czujności chrześcijańskiej, ma 77 m wysokości i jest najwyższa na Kujawach. W 2004 r. kościół został wpisany do rejestru zabytków nieruchomych województwa kujawsko-pomorskiego, a w 2008 do rejestru zabytków ruchomych wpisano wystrój kościoła.

Czytaj więcej

Od czasów średniowiecza kapliczki, figury, krzyże przydrożne są ważnym elementem kultury i obyczajowości religijnej. Pojawiały się  w miejscach nieprzypadkowych, ważnych topograficznie: przy świątyniach, na skrzyżowaniach dróg, w centrach i na obrzeżach wsi i miasteczek, na granicach pól, lasów, przy mostach wzdłuż lokalnych szlaków komunikacyjnych, przy zagrodach, w domostwach, na cmentarzach (Krupa 2022). Miały funkcje kommemoratywne (upamiętniały ważne wydarzenia), symboliczno-integracyjne (artykułowały wiarę ludu i integrowały społeczności lokalne), patriotyczne (były wyrazem troski o rodzime tradycje),  dziękczynne (pełniły rolę daru wotywnego lub błagalnej ofiary), pokutnicze (wyrażały skruchę lub zadośćuczynienie), informacyjne (są traktowane jako znak orientacyjny w terenie) przede wszystkim zaś stanowią miejsce modlitwy, zadumy.

Czytaj więcej

Początki prawosławnej posługi religijnej w Bydgoszczy należy wiązać z latami 20. XX w. Historię opieki duszpasterskiej wyznania prawosławnego rozpoczęli w Bydgoszczy ks. Stefan Rudyk, ks. Symeon Wielikanow, ks. protoijerej Włodzimierz Wieżański i ks. Grzegorz Kuryłas, którzy świadczyli wówczas posługi duchowe dla żołnierzy garnizonu bydgoskiego. Równolegle prowadzono działalność religijną wśród mieszkańców i rezydentów miasta tworząc zalążki parafii cywilnej. Z tego czasu pochodzą pierwsze wzmianki o organizowaniu nabożeństw cywilnych, które odbywały się w kościele ewangelickim przy ul. Śniadeckich 10. Prawdopodobnie w 1923 r. w rezultacie starań ks. Symeona Wielikanowa utworzono przy Szkole Oficerskiej na ul. Gdańskiej 76 pierwszą kaplicę prawosławną.

Czytaj więcej